اثربخشی تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای بر بازداری کودکان مبتلا به صرع کانونی مقاوم به درمان دارویی

مقدمه: صرع بیماری مزمنی است که علائم بالینی آن ایجاد تشنجات صرعی است که با حملات ناگهانی و معمولاً بدون عامل برانگیزنده، اختلال هشیاری و حرکات غیر ارادی مشخص می‌شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی فراجمجمه‌ای (tDCS) بر بازداری کودکان مبتلا به صرع کانونی پیچیده‌ی گیجگاهی مقاوم به درمان بود. روش: طرح پژوهش حاضر  به صورت تک آزمودنی بود. جامعه پژوهش مراجعه‌کنندگان به کلینیک بیمارستان قائم مشهد در سال 1394 تا 1396 بودند که توسط پزشک متخصص داخلی اعصاب به صرع کانونی مقاوم به درمان دارویی تشخیص داده شدند. سن مورد نظر افراد نمونه بین 7 تا 11 سال است و تعداد 5 نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل آزمون هوش مازهای پروتئوس و آزمون برو – نرو بودند. نتایج با استفاده از تحلیل دیداری نمودار و درصد بهبودی تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در آزمون برو – نرو نمرات آزمودنی‌ها در خطای ارتکاب سیر نزولی داشته است. سه آزمودنی  درصد بهبودی بالای 50 داشتند که نشان‌دهنده‌ی بهبودی و معناداری بالینی در بازداری است. خطای ارتکاب دو آزمودنی دیگر نیز  کاهش پیدا کرده بود و بهبودی اندکی گزارش کردند. نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مداخله tDCS می‌تواند نقش بسزایی در بهبود بازداری کودکان مصروع داشته باشد. بنابراین استفاده از شیوه‌های نوین درمانی مانند tDCS که نیازمند دارو نیست اثرات مفیدی در وضعیت زندگی این افراد و بهبود عملکردهای روانی آن‌ها خواهد داشت.